تأثیر مدل تعلیق اندام تحتانی بر هورمون‌های تستوسترون و LH در رت آزمایشگاهی

مقدمه: شرایط بی‌وزنی می‌تواند اثرات متعددی بر فیزیولوژی بدن انسان بگذارد. مطالعات مختلف حاکی از اثرات قابل توجه در قابلیت باروری و میزان ترشح هورمون‌های مربوطه در اکثر گونه‌هایی است که در معرض فقدان گرانش قرار گرفته‌اند. این مطالعه به بررسی اثر مایکروگراویتی بر هورمون‌های جنسی تستوسترون و LH پرداخته شده است. روش بررسی: پژوهش بر 14 سر موش بزرگ آزمایشگاهی یا رت (نر بالغ، نژاد ویستار، سن حدود سه ماه و وزن تقریبی 250 گرم) در دو گروه شاهد (نگهداری در قفس عادی) و مداخله (بی‌وزنی شبیه سازی شده، آویزان شده از دم در قفس‌های مخصوص) انجام گرفت. به‌منظور مخدوش نشدن جواب آزمایشات توسط تغییر سطح ملاتونین، چرخه نور تیره متشکل از 12 ساعت نور (30 لوکس) و پس از آن 12 ساعت تاریکی تعریف گردید. سطح هورمون‌های تستوسترون و LH در روزهای صفر و 14 اندازه گیری شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار  SPSS تحت آنالیزهای تحلیلی قرار گرفتند. یافته‌ها: در ابتدای مطالعه، میانگین سطح تستوسترون در دو گروه برابر 08/0±038/1 بود و میانگین LH در گروه شاهد 62/0±15/5 و در گروه مداخله 24/0±4/5 بود (05/0p>). پس از 14 روز سطح تستوسترون به ترتیب 07/0±04/1 و 09/0±74/0 و سطح LH 28/0±43/5 و 31/0±55/6 در دو گروه شاهد و مداخله بود (05/0p<). بحث و نتیجه گیری: از آن جا که با کاهش هورمون تستوسترون، میزان ترشح هورمون LH افزایش یافته بود، می توان چنین استنباط کرد هیپوفیز در اثر بی وزنی دچار اختلال نشده است و فقط بیضه ها و سلول های اسپرم ساز دچار اختلال شده‌اند.